" کلاه فرنگی
کلاه فرنگی از خلال درونگرایی ایران سنتی ، پارادوکس معماری سده اخیر و تظاهر به برونگرایی مدرن است. بر خلاف فضاهای تو در توی عمارت های هم عصر خود ، کلاه فرنگی برونگراست تا مکان استراحت ، خوشگذرانی ، لذت ، تمدد اعصاب و آرامش باشد. در همین فضاها هستند که "دستی به جام باده و دستی به زلف یار " و "مکان امن و می بی غش و رفیق شفیق " در مینیاتور های ایرانی نمایان شده اند. غلیان همین روحیه شاعرانه هم آغوشی با طبیعت ، کلاه فرنگی ها را در فرهنگ ایرانیان جایگاه خاصی داده است . کلاه فرنگی ها با تمام طبیعت دورتادورشان ارتباطی باز دارند و حیای خانه های ایرانی در کلاه فرنگی ها جامه می اندازد.آمیختگی این برونگرایی به فرهنگ مردمان است که پا به پای سالهای در گذر ، روی در درون خود می کشد "