... همچون بندبازی بر زمینۀ آبی تاب می‌خورد و مانند تداوم بی‌انتهای پاندول ساعت، با هر بار جلو و عقب رفتن مرزهای زمان را درهم می‌ریزد. محیط را طوری می‌آراید گویی که مدام میان گذشته و آینده در سفر است، درحالی‌که «اکنون» برای او لحظه‌ای‌ست از خلأ که خواب را به بیداری پیوند می‌زند.

لیلا میرزاخانی
تهران 1394