آقای رئیس جمهور هم حامل اراده‌ی مردم است و هم مخاطب اراده‌ی مردم؛ مجموعه ای از کامیابی‌ها و ناکامی‌ها به وی چهره‌ای انسانی بخشیده است، گاهی قهرمانی ستودنی است و گاه نقابی دروغین بر چهره‌ی مردم. جایگاهی است که نشان‌دهنده‌ی محدودیت‌های مردم‌سالاری دینی و در عین حال نشانه‌ی آسیب‌پذیری مردم در برابر انتخاب پوپولیسم و عدم بلوغ خودشان‌. با این همه بزرگترین دستاورد سال‌ها تلاش و مبارزه برای اجرای اراده‌ی ملت نیز هست‌. آقای رئیس جمهور در ایران طی چند دهه تعریف خاص و منحصر به فرد خود را پیدا کرده است‌، تعریفی که حاکی از تناقض‌های امر سیاسی در کشور ماست.

آقای رئیس جمهور، عنوان نمایشگاهی است که بنا دارد به بررسی و بازنگری در چیستی این جایگاه به عنوان یک منصب رسمی و در عین حال جایگاهی محتمل برای یک انسان بپردازد‌، منصبی که دارای تعریفی مشخص و قانونی است و جایگاهی که بسته به انتخاب مردم و فراز و فرود‌های سیاست می‌تواند به وضعیتی تبدیل شود که معرف جامعه‌ی خود باشد.
شاکله‌ی انتخاب و رقابت برای بدست آوردن قدرتی مردم‌نهاد تبدیل به یک بازی دراماتیک و درعین حال سرنوشت‌ساز می‌شود که گاه تبدیل به باور مردم به قدرت خود و گاه تبدیل به یک سرخوردگی عمیق نسبت به امر انتخاب می‌شود.
قرار نیست اینجا هنر صرفا محلی برای مستند نگاری و باز نمایی آنچه گذشته است باشد چون در این صورت چیزی بیشتر از یک رسانه‌ی میرا نخواهد بود، آنچه دراینجا مورد توجه است‌، اشکالی متناقض و درگیر کننده از قدرت رسانه‌های گوناگون است که هنرمند با دراختیار گرفتن آنها می‌تواند پیامی عمیق‌تر و چندوجهی‌تر از مساله‌ای که با آن روبه‌روست ارائه دهد.
تاریخ‌نگاری، و یا قضاوت می‌تواند در مرحله‌ی گذر ازیک فاجعه و به مرور تبدیل به امری سرگرم‌کننده شود‌. در این نقطه هنر می‌تواند همواره مهیب‌، بی‌زمان و موثر باشد و تبدیل به یک بازنگری دائمی در ذهن مخاطب شود‌. هنر مرعوب مساله‌ی صحت نیست و می‌تواند نادرست‌، غیرواقعی و ناکارآمد جلوه کند‌. به همین خاطر حامل ایده‌، تخیل و شامل آرزوهاست؛ چیزی که این مجموعه سعی در نمایش آن دارد.