عکس های خانوادگی تاریخ تصویری مشترک ما هستند. عکس ها برای من لحظه هایی ثبت شده و از دست رفته از جنگ، مرگ، جابجایی و مهاجرت‌اند. وقتی مجبور به مهاجرت می‌شوی تنها اشیایی را با خود می‌بری که توان جابجایی‌شان را داشته باشی. عکس‌ها همچون برگه‌های هویت با ما به هرسویی مهاجرت می‌کنند. مکان عوض می شود، زمان می‌گذرد، اما عکس‌ها، این خاطره‌های محبوس در زمان و مکان، دست نخورده باقی می‌مانند. من عکس‌های خانوادگی‌ام را در جعبه‌هایی آهنین از جنس تفنگ و تانک محبوس کرده‌ام و با مواد مختلف مومیایی‌شان کرده‌ام. هر جعبه برای هر عکس خانه‌ای است. این خانه‌های آهنین کنار هم سرپناهی می‌شوند برای انسان ها و عکس‌ها تا دیگر هیچ ترکشی نتواند پیکر آن‌ها را زخمی کند.

* دار در عربی به معنای خانه و سرای است. در فارسی اما هم به معنای درخت پر ثمر است و هم درخت بیباری که از تنه‌اش چوبی برای محکومان به مرگ چوب دار میسازند.
* شعر پخش شده در گالری، شعری است به نام صبرا از اشعار محمود درویش شاعر فلسطینی.