ایده اصلی طرح‌ها بر اساس تخیل و برگرفته از دنیای خواب و ترکیب سطوح و احجام مختلف هندسی شکل گرفت. طرح‌های آماده شده، فضای معماری شده بهم متصل و گسترده‌ای را به نمایش می‌گذارد که با چیدمانی پیچیده و درهم شده شهری آشنا و در عین حال ناآشنا را نشان می‌دهد که خالی از انسان است. پیچیدگی فضا که به نوعی بیانگر وضعیت عصر حاضر است، سوژه‌ی مدرن یعنی انسان را بلعیده و از کانون توجهات می‌زداید. سوژه¬های توخالی و حجم‌های میان تهی نیز خلائی را تداعی می‌کند؛ از نبود حیات، از مکیده‌ شدن انسان به درون هزارتوها و ساختارهای درهم تنیده¬ی خودساخته.
مجموعه‌های شکل یافته، تا حدی بناهای باستانی با کاربردهای آیینی، تدفینی، نیایشگاه و قلعه را یاد آور می‌شوند که گاه نشانگر نمادهای شخصی نگارنده و گاه نشانگر نمادهای آشنای سرزمین‌ها و ادیان مختلف همانند معابد و مقابر، طاق‌ها و ستون‌ها، مصطبه‌ها و اهرام هستند که اغلب هویتی برخاسته از فرهنگ دارند و در ترکیب با فرم‌های دیگر هویت جدیدی را بازتولید می‌کنند که گاه همراه با کنایه و طنز و ابهام است.
استفاده از این نشانه‌ها صرفا کپی برداری از گذشته نیست بلکه بازتفسیر و بازتولید آن در دنیای امروز است که این جز با تلفیق سادگی گذشته و پیچیدگی دنیای امروز امکان پذیر نیست. این همنشینی معمارانه که رابطه میان گذشته و آینده را تداعی می‌کند منجر به نوعی هارمونی و پارادوکس کهنه و نو گشته است، که ممکن است به تعداد افراد و افکاری که به اثر می‌نگرند بازتولید معنایی داشته باشد. محیط‌هایی که نه از گذشته خود کنده شده‌اند، نه ارتباطی با زمان حال دارد و تصویری کامل از آینده را هم ارائه نمی‌دهند.