اعتراض مردمی به تحــــــریم دارو
تورج صابری وند
دی 1392
هنر، دیگر نه چیزی است مربوط به زیباشناسی و نه حاصل تجربه‌ی شخصی هنرمند در تنهایی‌اش. زشتی‌های سیاست و قدرت، بر زیبایی هنر چیره شده و با تجاوز و جاسوسی امپراتوری رسانه‌ها و قدرت‌ها چیزی از حریم شخصی باقی نمانده. کسانی هم که در لجن‌زار جهان معاصر، با خلق آثاری تهی از معنی، به خرید و فروش زیبایی مشغول‌اند، مجبورند تولیدات بی‌خاصیت خود را هنر بنامند و نانی به کف آرند و درخت سود دلالان را در جنگل حراج‌ها بکارند. این که چگونه در جهانی این‌چنین غرق در زشتی و کشتار می‌توان به فکر زیبایی بود تناقضی است همچون تناقض سیاست‌پیشگانی که هر دم از حقوق بشر دم می‌زنند و کمر به کشتار بشر می‌بندند. همان سیاست‌پیشگانی که برای نجات مردم کشورهای دیگر از فقر و ستم و استبداد، خانه‌هاشان را بمب‌باران می‌کنند. هنر، در چنین جهانی، می‌تواند تجربه‌ی مردم را از زشتی‌ها و کثافات جهان معاصر بازنمایاند و مخاطبش نه دلالان، که وجدان بشر باشد و تاریخ.
اینک برای این که در تاریخ بماند برای آقای بانکی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد می‌نویسم: عالی‌جناب! با این که سازمان ملل در بیانیه‌ی هزاره، خود را موظف کرده بود که تا سال 2015، مردم کشورهای در حال توسعه به داروهای حیاتی مقرون به صرفه، دسترسی پایدار و مداوم داشته باشند، تحریم بانک‌های ایران از سوی غرب، از ابتدای سال 2013 و عدم امکان مبادله‌ی پول، ورود دارو به ايران را با سختي‌هاي بسياري همراه کرده. هر چند به‌نظر می‌رسد بعد از یک سال وضعیت تحریم‌های بانکی ایران، در مسیر روبه‌گشایشی است، اما این هرگز دلیل نخواهد شد که آنچه در این مدت بر هم‌میهنان من ـ پنهانی و آشکارا ـ رفته فراموش و خاموش شود.
جناب آقای بانکی مون، هر یک از امضا‌های «اعتراض مردمی» می‌خواهد جناب‌عالی در رأس سازمان ملل متحد از تمامی امکان‌ها و ابزارهای خود بهره بگیرید تا وقوع و ادامه‌ی هر نوع تحریمی که به بهانه‌ی فشار بر دولت‌ها، به زندگی و جان مردم لطمه می‌زند، در تمامی زمان‌ها و مکان‌ها متوقف شود. این بر اساس مفاهیم توسعه‌ی پایدار، خواسته‌ای جهانی است و این پروژه در کلیت‌اش، اثری هنری که مردم آفریننده‌اش بوده‌اند؛ تا جایی در تاریخ بماند به یادگار که سیاست‌پیشگان چه‌ها کرده‌اند با مردم این زمان، و مردم چه‌ها دیده‌اند از سیاست‌پیشگانِ این زمین.
تورج صابری‌وند