یادبود گرافیتی تهران
معصومه میرحسینی

گرافیتی رایج تهران از نوع گرافیتی غربی نیست. همان هنری که تنوع شکل و رنگش زیاد است، حد اعلای شهری بودن و مردمی بودن را نشان می دهد و هنرمند، آگاهانه در پیوند با مردم اتمیزه در کلان شهرها، گمنام، هنر خود را رقم می زند.
هنر گرافیتی تهران، رنگها وشکلهای متنوع و جملات طولانی ندارد. یک اعتراض خاموش است، با ابزاری که شاید تا حد یک ماژیک معمولی، پنهان شده درجیب یک« کنشگر»، ساده باشد: «کنشگر» و نه هنرمندی که درپیمودن مسیری طولانی از جنس پیاده گز کردن، لحظاتی کوتاه ابزارش را از جیب در آورده، تک حرفی نگاشته و اینطور اعتراضش را ثبت کرده است. بر درهایی که اموال اختصاصی مردم اند، بر صندوق پستها و کیوسکهایی که با دالّ مبهم بیت المال پیوند دارند. اعتراضی که کمی قبل تر از جنس صوت بلند - فریاد – بود وبعد به نشانه های تصویری کوچک تک رنگی، حک شده بر اموال عمومی و خصوصی تبدیل شد.
این نشانه ها کمی بعدتر توسط «کنشگر» دیگری که ابزار بزرگتری در دست ونه در جیب داشته و همان مسیر را شاید در روشنایی روز طی کرده محو شده؛ توسط ابر پر سرو صدایی که از اسپری رنگ خارج شده ؛ گاهی هم تغییر شکل داده ، به اشکالی تبدیل شده اند که یادآور حیوانات و اشیای آشنا هستند.
اینها گرافیتی تهران است؛ حک شده بر مختصاتی مبهم. هر نموداری رنگ و بوی مداقه دارد: تبیین مختصات سوژه نسبت به محورها که معیارهای سنجش صفتی در سوژه اند. اما براین صحنه شطرنجی معیاری دیده نمی شود که گرد روزمرگی، گذشت زمان و فراموشی بر آن نشسته . فقط خانه ها دیده می شوند که معادل یک واحدند ؛ واحد مکان: یک خانه، یک آپارتمان، یک حصار، یک حصر...
واحد زمان شاید: ساعت ها، روزها، سالها، یک سال، دو سال، سه سال ... بی هیچ رویدادی.
در این چند سال بیشتر این درها رنگ شده اند. اگرهم چند تایی از این شکلها بر صندوق های پست و کیوسکهای تلفن باقی مانده ، شاید همین اواخر در طرح ضربتی شهرداری، توسط ستاد استقبال از نوروز از بین رفته باشند .امروز این عکسها بیشترحکم یک یادبود را دارند ...به مجلس یادبود گرافیتی تهران معاصر 92-1388 هجری شمسی خوش آمدید

ژاله نساری