بعد از یک دوره طولانی- حدود 12 سال – که به دلایل روانی کارهای من اغلب به کار طراحی سیا ه سفید بر روی کاغذ با ابزاری در ابتدا راپید و بعدها قلم فلزی در اندازه هایی حد اکثر 35 × 50 سانتی متر عقب نشینی کرده بود ( البته باید بگویم که دوره ی فوق الذکر از این نظر که گذشته کاری مرا به آینده وصل کرد از نظر خودم حائز اهمیت هستند ) کم کم به این افتادم که وسیله و ابزاری پیدا کنم که این طراحی ها را در قطع بزرگتر انجام دهم.
در این روندبا نمد هایی آشنا شدم که آنها را در قطعات باریک می بریدم و به دسته ای وصل می کردم و با استفاده از مرکب خوشنویسی کار می کردم . بعد ها با ماژیک هایی آشنا شدم با رنگ هایی بسیار متنوع و کیفیتی ماندگار که بمن کمک کردند تا طراحی های بزرگتر خود را رنگین کنم . از طرف دیگر رنگ اکرلیک هم در این روند کاری برای ایجاد سطوح رنگی کمکم کرد .
اینکه این کارها از چه سخن می گویند را نمی دانم ، ولی چیزهایی را می توانم تذکر دهم. بهیچ وجه از دسته نقاشانی نیستم که بدنبال هویت ملی ، فرهنگی باشند . به دللایل زیادی از این نوع گرایاشات فاصله گرفته ام . در زمان کنونی بیشتر خود را به نقاشانی با کارهای باز نمایانه و فیگوراتیو غرب نزدیک تر حس می کنم .
از تقسیم کردن جهان از نظر فرهنگی به شرق و غرب و از تکرار این مقوله بدون اینکه نتیجه ای عایدمان شود سالهاست کناره گرفته ام . البته این مسئله باعث نمی شود که در زمینه های موسیقی ، شعر ، ادبیات و سینما چه در غرب و چه در شرق سلایق شخصی نداشته باشم .
فرشید ملکی