«آقای رئیس جمهور» هم حامل اراده ی مردم است و هم مخاطب اراده ی مردم و در عین حال نمونه ی تاکنون مذکری از نوع بشر. مجموعه ای از کامیابی ها، ناکامی ها و انتظارات که چهره ای انسانی به آن بخشیده شده است. شخصیتی که گاهی قهرمانی مردمی است و گاهی همچون نقابی دروغین بر چهره ی مردم پس رانده می شود. جایگاهی که هم نشان دهنده ی محدودیت های تاریخی مردم سالاری دینی است و هم دردنشانه ی آسیب پذیری مردم در برابر وعده های پوپولیستی و عدم بلوغ سیاسی خودشان.

«آقای رئیس جمهور» در دهه های اخیر پدیده ای ایرانیست و از سال‌هایی دورتر، پدیده ای خاورمیانه ای. چهره ایست که در بسیاری از کشور‌های این منطقه گاهی تصویر مردم را بازتابانده و گاهی تحریف کرده است. گاهی نماد آرمان‌های جمعی بوده و گاهی محملی شده برای سر بر آوردن سیاست مردمی. آنچه مازاد سیاست مردم بر سیاست رسمی‌است و از مجاری غیر رسمی نیز فوران می‌کند.

«آقای رئیس جمهور» عنوان یک نمایشگاه است. نمایشگاهی با دورن‌مایه‌ای مشخص با شرکت گروهی از هنرمندان شناخته شده که می کوشند در رسانه های گوناگون فراز و فرود‌های این درون‌مایه را تبیین کنند و در غالب قوائد بازی آن‌چه هنر دانسته می‌شود ما به ازایی برای مجموعه‌ای از امیال جمعی بیابند و چهره‌ای برای آن بسازند. چهره‌ای که از رسانه‌های تصویری محض فراتر رود و از طریق پویایی زمانی و حضور فیزیکی در فضا به آن جریان زنده‌ ای که از آن در سخن است نزدیکی جوید.با این پیش فرض که اساسا چنین نزدیکی ای ممکن باشد.
نمایشگاه "آقای رئیس جمهور" در عین حال، پاسخی قطعی به امکان این نزدیکی نیست. در مقابل، نیت ما این است که وضعیتی را بیازماییم که حدود چنین امکانی در آن به چالش کشیده شود. به این ترتیب است که در بخشی از نمایشگاه داده‌های مستند تاریخی علیه خلاقیت هنر سر به شورش می‌گذارند. اسناد تاریخی اگرچه خود واقعیاتی دست دوم اند ، از این نظر که داده‌هایی خام و پردازش نشده اند به خود واقعیت تاریخی نزدیک اند و از کیفیتی تصادفی برخوردارند که ذهن نظام‌ساز مورخ و آفرینش‌گری هنرمند درونگرا را به چالش می‌کشند. بخشی از خائوس جهان بیرون‌اند که در برابر درونی شدن مقاومت می‌کند. همزیستی داده‌های مستند و آفریده‌های هنری قسمتی از چالش این نمایشگاه است برای هنر.

اما از آنجا که پدیده‌ی مورد نظر ما پدیده‌ای زنده است، نیازی نمی بینیم به واقعیات دسته دوم اکتفا کنیم. واقعیات دست اول این نمایشگاه، باز دیدکنندگان آن هستند و واکنش‌های آنان. در اینجا همانطورکه مستندات درکنارِ/ دربرابرِ هنر قرار می‌گیرند، فضایی برای مخاطبان هم وجود دارد که می‌توانند با ترکیب تصاویر گوناگونی که در دسترس است خود دست به تجربه و آفرینش بزنند. همچنان نقاشی ها روی بوم و ویدیو‌ها در جایگاه نمایش هنر استوار اند اما تصاویر‌شان در اختیار همگان است و جرح و تعدیل شان به خلق جایگاهی برای بیان منجر می‌شود درکنارِ/دربرابرِ جایگاه هنر.
نمایشگاه «آقای رئیس جمهور» همان اندازه که تلاشی برای تامل در جایگاه رئیس جمهور، همچون چهره‌ی رسمی سیاست مردم است ، تلاشی برای تامل در جایگاه هنر، همچون چهره‌ی رسمی آفرینش خلاقانه هم هست. چهره‌ای که ، خیلی شبیه مورد قبلی، گاهی قادر است همچون نماینده‌ی بدنه‌ی سازنده اش دانسته شود و گاهی نه. گاهی می‌تواند همچون مجموعه‌ای از آثاری سترگ نماینده‌ی آرمان‌ها و دریغ‌های دورانش باشد و گاهی در پیچ و تاب دیوانسالاری نهادی و زیربنای مادی‌اش به جایگاه‌اش خیانت می‌کند. در اینجا با هنری رو به روییم که سیاسی است، نه فقط به این دلیل که به درون‌مایه ای سیاسی می‌پردازد، بلکه همچنین از این جهت که در محاصره ی امر مستند و حضور فعال مخاطبان اش قرار گرفته: هنری که رقبای سیاسی‌اش آن را احاطه کرده‌اند.

زرتشت رحیمی و آرمین مالکی