جریان‌ها به واسطه‌ی توان رسانه‌ای خود سعی دارند جمعیت بیشتری را با واژه‌ی «مردم» مخاطب خود قرار داده و نمایندگی کنند. و حتی بخشی از مردم که مخالفشان بوده را با برچسب‌هایی نظیر «خس و خاشاک» کوچک شمرده و از محدوده مردم بودن خارج می‌نمایند تا به القا تفکرشان خللی راه نیابد و ضمن آن، در قبال آنان که مردم ندانند، مسئول نخواهند بود.
من هرگز مردمِ خطاب شده در جملات و افاضات جریان‌های مختلف نبوده‌ام، چرا که پیش‌زمینه‌های مفروض یک جریان و یا یک رسانه، به واژه «مردم»، ویژگی‌هایی را الصاق می‌کند که به طور حتم درباره‌ی همه مردم صدق نخواهد کرد؛ و تعریف منطبق بر تفکرشان از مردم، پیش‌شرطهایی بیش از تقابل معنایی واژه «مردم» با واژه‌هایی همچون «مسئولان»، «دولت»، «حکومت» و... را دربرمی‌گیرد، در واقع همواره در پس تکرار واژه «مردم»، مردمی غایب‌اند و به گمان من واژه «مردم» آنقدر ارجاع گنگ و متوهمانه‌ای را در هر بارتکرار شدنش یافته است، که هر فردی از آن سر باز می‌زند و به نفر کناری‌اش نگاه می‌کند.