احسان شایق با نظریه، با اشکال دقیق و عقلانی چندان میانه ای ندارد.او دوست دارد که خود با جسمش در چیزها فرو رود: دستانش را روی آنها قرار دهد، آنها را بکاود، از آنها عبور کند. درست است، ظاهرا تنها ظرف غذاخوری است که می تواند برای صرف خوراک بکار رود؛نه بیشتر و نه کمتر از آنچه به نظر می رسد. لیکن احسان همیشه از هر گونه ایده صرفا کاربردی فراتر می رود: می خواهد همراه با اشیا خود خیالپردازی کند و خاستگاه تاریک و افسانه ای آنها را تصور کند. کار او کنش است نه نمایش، آفرینش است و نه کپی و تکثیر. اینچنین هر اثر همچون تفکری راجع به ماده به سفری از طریق عناصر( سنگ آتشفشانی، گل و لعاب)،اشکال و فنون و تکنیکها بدل می شود. بی دلیل نیست اگر احسان نام« قنات»را به نمایشگاه خود می دهد. می خواهد سیستم تامین آب باستانی خود را که حیات و انرژی و بویژه شگفتی و راز و رمز را به روی زمین می آورد را یادآور شود.

لویجی منگلی