اندیشه انسان در بهترین شرایط چیزی نیست جز جزیره ای کوچک از دستور زبان محصور در میان دریای احساسات (و تاثرات) ... این جزیره دارای سواحل و حواشی گِلی است از حقیقت و پنداشت که متأثر از جزر و مد عواطف ، مبدل به ماده و مخلوطی از معنی و بی معنی گشته اند . بیشتر ما بخش بهتری از زندگی خود را در این گِلزار می گذرانیم؛ در موقعیت هنرمندانه , ما به عمق میرویم , جائی که در آن با غریوهای نهفته ی گزاره مانند، در مورد زندگی و مرگ ، نیک و بد , ماده ، زیبایی و سایر موضوعات غیر ملموس، دست و پا میزنیم. (سوزان.ک.لانگر (