گستره‌ی بسته معادل اندرونی است که در من زیست می‌کند با قوانین متفاوت از بیرونش. پر است از تصاویری تاریک و تودرتو با نورهایی اندک و متمرکز، نیمی برآمده از ذهن، نیمی برآمده از واقعیت. مکانی متعلق به من، دیگری‌ای اگر هست بیرون گستره ایستاده و به درون می‌نگرد. نگاهی که تو را وا می‌دارد تا چیزی را حائل کنی و به حکمرانیت ادامه دهی، هرچند کوتاه و خیالی.