نوشته‌‌ی از سحر افتخارزاده بر نمایشگاه «آیرونی» در وبسایت تندیس.

...این خلاقیت در به تعویق انداختن دسترسی به تصویر، کند کردن زمان اثرگذاری اثر، کنترل جاگیری مخاطب نسبت به اثر- در واقع جابجا کردن عنصر تعیین کننده در مواجهه با تصویر به این معنی که حال تصویر است که تصمیم می‌گیرد مخاطب را از محضرش رد کند یا نگه دارد، نه آنکه مخاطب با اشاره‌ای تصویر را سُر دهد و از آن بگذرد- و در مجموع پوشیدگی حقیقت تصویر از چشم سهل انگار و عادی نگر مخاطب، نکته ظریفی است که هنرمند از آن بعنوان هسته مرکزی آثار خود بهره گرفته است. اما وی نتوانسته از عهده بسط این ایده بخوبی بر‌آید.

لینک به متن کامل در وبسایت تندیس